Galop- cała przyjemność z jazdy

Dosiad w galopie. W średnim galopie Foule(skoki) konia mogą wynosić ok 5-5,5 m. W naturze konie galopują podczas ucieczki, walki i zabawy. Prędkość konia w galopie może napawać początkujących jeźdźców strachem, jednak gdy opanuje się ten chód może stać się najprzyjemniejszym doznaniem. Pomimo tego, że każdy chciałby jak najszybciej poczuć te doznania to proponuję rozpocząć naukę galopu w momencie gdy pewnie będzie się utrzymywało równowagę w kłusie.
Odpowiednia pozycja tułowia.
W galopie jeździec jest bardziej wyrzucany niż podczas jazdy kłusem, jednak galop jest bardziej miękki. Należy nauczyć się trzymać tułów w stałej pozycji a nie huśtać się do przodu i do tyłu przy każdym foule konia. Pośladki muszą mieć stały kontakt z siodłem. podczas galopu jeździec siedzi w pełnym dosiadzie tak by pośladki "nie klepały" w siodło. Należy trzymać się mocno siodła kolanami i cały czas pracować wewnętrzną łydką. Często zdarza się, że przy pierwszych taktach galopu jeździec wyrzucany jest z siodła do tyłu, przy przechodzeniu do kłusa natomiast do przodu. Tylko praktyka pracą kręgosłupa może zniwelować te przejścia.
Galop w terenie. Przechodzi się tu do "półsiadu". Odciąża to grzbiet konia i ułatwia mu galop. W tym celu skraca się strzemiona o 2 dziurki i unosi się w strzemionach oraz pochyla się lekko do przodu. Przez to jeździec wysadza się z siodła. Koniem steruje się w tym momencie już tylko łydkami i stopami.

Cannemera i Highland

Cannemera to piękny kucyk żyjący na  wolności w górach Cannemera w Irlandii. W jego żyłach płynie krew ogierów andaluzyjskich i arabskich. Osiąga ok 140 cm wzrostu, ale za to potrafi wyżej skakać niż niejeden koń o normalnych gabarytach. Ma bardzo pewny chód i jest idealnym towarzyszem na długie spacery.
Highland pochodzi ze Szkocji z partii górskich tego kraju. Są to konie silne i skoczne o bardzo łagodnym usposobieniu. Umaszczenie mają zazwyczaj myszowate z ciemną pręgą na grzbiecie. Mają przeciętnie 122-127 cm wzrostu. Obecnie wykorzystuje się je bardzo wszechstronnie; do pracy jak i w celach rekreacyjno- sportowych.

Dartmoor i Halfinger

Dartmoor pochodzi z Anglii. Jest to rasa odporna na trudne warunki klimatyczne. Osiąga niespełna 130 cm wzrostu, ale przy tak niewielkim wzroście potrafi dźwigać ciężary nawet do 75 kg. Kuca cechuje łagodny temperament i towarzyskie usposobieni- dlatego chętnie wykorzystywany jest do pracy z dziećmi. Świetnie też nadaje się do gry w polo.

Halfinger swoją nazwę zawdzięcza wsi w północnych Włoszech, w której został wyhodowany. Rasa ta powstała ze skrzyżowania ogierów arabskich z małymi klaczami tyrolskimi. Silny, sprawny kuc idealnie sprawuje się w górach. W 1984 r. armia indyjska zakupiła 5 000 koni dla oddziałów stacjonujących w Himalajach. Sprawdziły się w tych warunkach idealnie, gdyż są zdolne do udźwignięcia dużych ładunków nawet na 5 000 m n.p.m. Halfingery są bardzo inteligentne, wrażliwe, mają doskonałą pamięć co sprawia, że przywiązują się do ludzi zwłaszcza do swojego opiekuna.

Kuc - koń tylko dla dzieci?

Kucami nazywamy konie niewielkiego wzrostu, osiągające do 145 cm w kłębie. Koniki te pochodzą z terenów nieurodzajnych- dlatego zapewne zadowalają się skromnym pożywieniem, a przy tym są bardzo wytrzymałe. Kucyki były wykorzystywane jako zwierzęta juczne i do ciężkich prac polowych czy w kopalniach. Obecnie są idealnymi wierzchowcami dla dzieci. Są bardzo inteligentne, towarzyskie i wierne. Na świecie występuje około 100 ras kucyków, najpiękniejsze hodowane są w Wielkiej Brytanii. Ciekawym egzemplarzem jest kucyk "falabella", mierzący niespełna 70 cm (czyli wielkości psa).
Szetland- chyba najbardziej popularna i rozpoznawalna z ras kucyków. Szetlandy zalicza się do najstarszych ras europejskich. Osiągają one od 90 do 105 cm wzrostu. Są wyjątkowo silne- mogą udźwignąć ciężar dwukrotnie większy niż ciężar własnego ciała.Wyhodowane na wyspach Szetlandzkich- w trudnych warunkach klimatycznych, są mało wymagające pod względem pożywienia. Wykorzystywane były do ciężkiej pracy w brytyjskich kopalniach ołowiu i węgla, obecnie stały się ukochanymi konikami przez dzieci. Szetlandy mają bujne, gęste włosy, maści najczęściej karej lub gniadej.

Alternatywne style jazdy

Istnieją takie rasy koni, jak np kuce islandzkie, które poza trzema podstawowymi chodami- używają również inochodu. Jazda tym chodem zyskuje w Niemczech coraz większe grono zwolenników. Jest to wyjątkowy chód- dla kogoś z boku wydający się jako męczący dla konia jak i jeźdźca lub nawet śmieszny, natomiast inne wrażenia ma się podczas jazdy. Dla osób przyzwyczajonych do podstawowych chodów na początku może sprawiać lekkie trudności (jak mi) natomiast po paru lekcjach i "załapaniu" metody jest fascynujący. Także i ten styl doczekał się swoich konkursów czy zawodów. O możliwości nauki tego stylu można dowiedzieć się w Międzynarodowym Związku Inochodźców.
Maleje niestety liczba jeźdźców uprawiających starą szkołę hiszpańską. Do tego stylu wykorzystywane są przede wszystkim konie andaluzyjskie i lusitiano. Trudno jest jednak znaleźć szkołę, która by uczyła tego stylu jazdy, poza tym trzeba dysponować własnym koniem. Jeśli kogoś to interesuje to informacje można uzyskać w Związku Miłośników i Hodowców Koni Czystej Rasy Hiszpańskiej.

amerykańska vs angielska szkoła jazdy

Coraz bardziej popularny staje się "amerykański styl jazdy". Różnica między stylem klasycznym( angielskim) zaczyna się już na etapie przygotowania do jazdy. Przy jeździe w stylu western do jazdy zakład się najczęściej munsztuk (a nie wędzidło) i duże siodło z szerokimi tybinkami- dającymi większą powierzchnię na stopy do lepszego utrzymania nóg- (odpowiednik klasycznego siodła wszechstronnego).
Pochodzenie.
Oba style jazdy różnią się już na etapie pochodzenia i historii rozwoju. Angielska szkoła jazdy sięga czasów antycznych i rozwinęła się poprzez rozwój kawalerii w XVIII w. pierwotnie ten styl jazdy był przystosowany do potrzeb wojska, z czasem jednak Anglicy przekształcili i zmodernizowali w kierunku skoków, ujeżdżania i wszechstronnego wykorzystywania.
Amerykańska szkoła jazdy natomiast udoskonalana była przez kowbojów, którzy pędzać bydła wiele tygodni spędzali w siodle. Wszystkie amerykańskie rasy koni wywodzą się od koni ,które zostały przywiezione przez zdobywców hiszpańskich w XVI w.
RÓŻNICE
Polegają na różnym sposobie zakładania uzdy, wędzidła, siodłania i powodowania wodzami. W jeździe klasycznej jeździec trzyma wodze w obu rękach i poprzez odpowiednie oddziaływanie ciałem, łydkami  i wodzami ma stały kontakt z koniem.
W stylu typu western jeździec trzyma wodze w jednym ręku, gdyż druga potrzebna im jest np. do rzucania lassem W skutek czego na konia oddziałują jedynie ciężar ciała i łydki a koń pracuje bardziej samodzielnie.
Trudno odpowiedzieć, który styl jest bardziej odpowiedni dla konia. Przy obu stylach można wyrządzić krzywdę koniowi i samemu się męczyć lub działać na konia tak, aby i koń i jeździec czerpali przyjemność z jazdy.
Siodło amerykańskie. Skonstruowane jest tak by kowboj mógł swobodnie siedzieć i nie odczuwać zmęczenia przy wielogodzinnej jeździe. Przy wysokim łęku przymocowane było lasso, szerokie strzemiona zabezpieczały nogi przed obsuwaniem się. Długie potniki oddzielały jeźdźca od rozgrzanego konia. Siodło amerykańskie jest o wiele cięższe od siodła europejskiego.
Siodło wszechstronne(europejskie). Jest od spodu wyściełane jak i tybinki aby kolana jeźdźca znajdowały siew optymalnej pozycji podczas skoku. Są również lżejsze. Przy obu typach najważniejsze jest aby były dobrze dopasowane do kłębu konia.

Omówienie niektórych ras koni

Arab: konie tej rasy słyną z szybkości i wytrzymałości, żywego temperamentu i elegancji. To jedna z najstarszych i najpiękniejszych ras. Wywodzi się z Półwyspu Arabskiego, ale obecnie hodowany jest na całym świecie również w polskich stadninach- z ogromnym powodzeniem.
Folblut: Konie Pełnej Krywi Angielskiej uznawane za najszybsze na świecie, ale również za bardzo wymagające. Wyhodowano je w Anglii na przełomie XVII i XVIII wieku. Jako reproduktorów użyto 3 słynnych ogierów arabskich. Zaszczyt przynależności do tej rasy przysługuje jedynie koniowi, którego przodkowie zarejestrowani zostali w specjalnej księdze stadnej prowadzonej już od 1793 r.
Kłusak normandzki (francuski): Konie tej rasy zostały wyhodowane w XVIII i XiX wieku we Francji poprzez skrzyżowanie klaczy normajdzkich z ogierami półkrwi angielskiej. Konie te wyróżniają się szybkim kłusem i duża wytrzymałością. W przeszłości wykorzystywano je w oddziałach kawalerii i na polowania.
Koń holsztyński: hodowlę zapoczątkowano w niemieckim landzie Schleswig-Holstein. Sa to konie wszechstronne, wysokie- często wzrost przekracza 17 cm w kłębie. Mają masywną budowę ciała ale przy tym są bardzo skoczne.
Perszeron: są to najbardziej popularne konie pociągowe na świecie. Charakteryzują się ogromną siłą i wytrzymałością. W przeszłości wykorzystywano je do ciągnięcia dyliżansów na długich dystansach także na amerykańskim Dzikim Zachodzie. Pochodzą jednak z francuskiego okręgu Perche.
Lipicany: osiągają wzrost ok 155 cm, wyróżniają się ogromną inteligencją i elegancją ruchu. Hodowano je kiedyś tylko w Lipicy koło Triestu, a tresowano w Hiszpańskiej Wyższej Szkole Jazdy w Wiedniu. Były ulubieńcami carskiego dworu Austro-Węgierskiego